Het leven als schrijfster bevalt Nicci Gerrard prima. Ze werkt graag aan haar eigen boeken, maar net zo lief aan de thrillers die ze samen met haar man Sean French schrijft. Wij ontmoeten haar in het ambassade hotel in amsterdam, waar ze vertelt over haar nieuwste boek – ‘Nooit Vergeten’ – en haar carrière tot nu toe.

Ze wist al van jongs af aan dat ze schrijfster wilde worden. ‘Natuurlijk wilde ik op mijn vierde ballerina worden, net als alle andere meisjes’, grapt Nicci Gerrard. Maar ze schreef op heel jonge leeftijd al korte verhaaltjes en gedichten. In haar puberteit raakte ze haar zelfvertrouwen kwijt en heeft ze de pen lang laten liggen. Tot ze trouwde met een journalist en ze weer in aanraking kwam met schrijven. Helaas hield dit huwelijk geen stand, ze bleef achter met twee kleine kindjes.

Vertrouwen
Vrij snel na de heftige breuk ontmoette ze Sean. De man met wie ze twee kinderen kreeg en boeken ging schrijven. ‘Blijkbaar had ik bij de start iemand nodig met wie ik samen kon schrijven. Even een duwtje in de rug en om het vertrouwen te krijgen. Sean heeft mij ontzettend op weg geholpen. Samen schrijven ze onder de pseudoniem Nicci French, psychologische thrillers met goeie plotten.

Van tevoren denken ze samen alles tot in de puntjes uit: de personages, hoe het eruit moet zien, welke omgeving, echt het complete plaatje. ‘Het is alsof we samen een complete reis uitwerken, van begin tot eind. Alles moet in overeenkomst met elkaar zijn, thrillers moeten een goed plot hebben.’ Ze werken apart de hoofdstukken uit en mailen de teksten naar elkaar. ‘Hier en daar vinden natuurlijk eens wijzigingen plaats. Dingen worden compleet omgegooid en dát maakt het zo spannend.’

Origami
Haar werkplek bevindt zich op de bovenste verdieping van het landhuis waar ze met haar gezin woont. Midden in de natuur in het oosten van Engeland, niet ver van Londen. Het is een mooie ruimte gevuld met allerlei persoonlijke dingen: een enorme verzameling boeken en ongeveer 300 origami vogels -die door haar dochter gevouwen zijn- bungelen aan het plafond. Ook verzamelt ze ansichtkaarten met foto’s van mensen die boeken lezen. ‘Ik heb wel een eigen werkruimte, maar ik kan eigenlijk overal schrijven. In het vliegtuig, in de trein, in een café.. maar het liefst gewoon aan de keukentafel.’ Waar Nicci het meest van geniet is schrijven en koken tegelijk. ‘Ik schrijf het liefst in een enorm chaotische setting. Dan kan ik mij daarin het beste concentreren.’

Voor ‘Nooit Vergeten’ – haar nieuwste boek – grijpt ze terug naar een ervaring jaren geleden. Het verhaal gaat over de verdwijning van de jonge Johnny Hopkins. Het leven van zijn familie en vrienden verandert voorgoed. Want hoe gaat het leven verder als je nooit zult weten wat er precies is gebeurd? Ze liet zich inspireren door een vermissings- en moordzaak toen ze als journaliste bij The Observer werkte. Ze mocht mee naar de rechtzaak van het echtpaar West, dat allerlei tieners seksueel misbruikte en ze vervolgens op gruwelijke wijze vermoordde.

De zaak duurde in totaal tien weken en heeft een enorme indruk op haar gemaakt, vooral de vermissingen. ‘Wat mij het meest shockeerde was dat sommige jonge meiden niet eens gemist werden. Ze zochten hun slachtoffers in weinig opvallende vrouwen, zodat hun verdwijning niet veel aandacht van de politie zou trekken.’

‘Nooit Vergeten’ is het vijfde boek van de wereldberoemde Engelse auteur. We vragen haar hoe ze omgaat met recensies, vooral negatieve. Ze zou willen dat ze die snel leest, zich er niet voor interesseert en het vooral niet persoonlijk opvat, zegt ze lachend. ‘Maar dat valt tegen. Schrijven is best eng, helemaal als je dit alleen doet. Bij Nicci French
kan ik mij nog achter mijn man verschuilen. Bovendien legt elke schrijver toch een stukje dna op papier, een vingerafdruk. Je weet dat je er natuurlijk gewoon de leerzame dingen uit moet halen. Maar verander niet.’

Alert
Ze vindt haar baan heerlijk, heeft enorm veel vrijheid. ‘Ik kon mijn kinderen elke dag uit school ophalen en zie ze heel veel. Een enorm voorrecht. Wanneer Sean en ik beginnen met de ontwikkeling van een nieuw boek, gaan we samen op pad. Fietsen en wandelen door Londen, dagjes weg en verder heel veel lezen.’ Van Charles Dickens tot Penelope Fitzgerald, sommige boeken herleest ze elk jaar weer opnieuw. De Engelse ziet niet in hoe je een boek kunt schrijven zonder veel te lezen. Inspiratie haalt ze overal vandaan. Altijd is ze alert, vertelt ze glimlachend: ‘It comes when you least expect it’.

___________________________________________
Terugblik:
Dit artikel is geschreven in opdracht van Lourens Magazine.
Gepubliceerd in Lourens Magazine editie Winter 2011.